جانم به فدایت

  

تو امدی

درست مثل همیشه

با نگاهی سرشار از عشق

کلامی لبریز از محبت

و دستانی پر از عطر یاس و اقاقی

میدانی آغوشت برای این دل خسته من

چه مامن ارامیست ؟

میدانی وقتی مرا سخت در آغوش میگیری و دستان نوازشگرت را

میان تار تار موهایم رها میکنی

مرا چگونه اسیر خود میسازی ؟

زیبا ترین لالایی شبانه

بیان احساسات توست وقتی ارام در گوشم زمزمه میکنی

تو راست گفته بودی

درد دل کردن یعنی این

و این یعنی من و تو در این درد سهیم میشویم

اندکی را تو

و اندکی را من به دوش میکشم

و اینگونه است که بار مشکلات در دل مانده

سبک میشود

و چون گفته میشود

دیگر فاسد نمیشود

و لزومی نیست  که روزی در جایی به یکجا آنرا بالا آورد

تا بوی تعفنش شامه  را بیازارد

تو لبریز از احساسی

احساسی که سخت آن را به دست اوردم

 و به اندازه همان سختی

نیک میدانم که جاودانه است

میدانی دلبر شیرین من

میدانی چه نعمت بزرگیست ، زمانی که در آغوش تو

تمامی مشکلات فراموشم میشود

و تمامی بدیهایی که در حق تو کرده ام

مرا شرمسار میسازد ؟

میدانی چه نعمتی است این آغوش تو

وقتی مرا با گرمای وجودت

به ارامش میرسانی

و من چون میدانم این آغوش تنها ،

جایگاه من بوده و خواهد بود ،

از محبت تو غرق در ارامش میشوم

شاید ندانی

شاید ندانی که من چقدر در آن لحظات زیبا

خدای خویش را شکر میگویم

و چقدر از ته دل تو را میستایم

و چقدر احساس غرور و خوشبختی میکنم؟

میدانی آیا ؟

کاش بتوانیم زودتر این فاصله های اندک را برداریم

و زیر یک آسمان کوچک ، که سقف خانه مان است

برای هم بالشی از دستان هم

و رو اندازی از عشق و محبت هدیه بیاوریم

میخواهم به جای زرق و برق زندگی

که این روزها هر دختری با خود به خانه بخت میبرد

من برق نگاه خود را برایت بیاورم

تا آنجا که از با من بودن

احساس شادابی و ارامش کنی

میخواهم برایت همسری باشم

آنگونه که تو دوست میداری 

و میدانم تو میخواهی من خودم باشم

همان خود لبریز از طراوت

که صبحها همگام با خورشید برایت طلوع کنم

نور و تازگی خود را به تو هدیه کنم

و تو هم همچون ماه

تیرگی آسمان شبهایم را

غرق در نور و بوسه کنی

من و تو چه زیبا ما میشویم

دوستت دارم

و میخواهم درکنارت بمانم

امده ام که بمانم

امده ام که دوستت بدارم

آمده ام که زندگی کنم